دوره 11، شماره 4 - ( 9-1401 )
جلد 11 شماره 4 صفحات 248-240 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sasanipour M. Estimating the Life Expectancy at Birth for Iranian Provinces during 2011-16. JCHR 2022; 11 (4) :240-248
URL: http://jhr.ssu.ac.ir/article-1-798-fa.html
URL: http://jhr.ssu.ac.ir/article-1-798-fa.html
ساسانی پور محمد. برآورد امید به زندگی در بدو تولد در استان های ایران طی سال های 95-1390. مجله تحقیقات سلامت. 1401; 11 (4) :240-248
موسسه تحقیقات جمعیت کشور، تهران، ایران ، sasanipourm@gmail.com
چکیده: (540 مشاهده)
زمینه و هدف: امید به زندگی در بدو تولد یک شاخص مفید از مرگ و میر در یک جمعیت در یک مقطع زمانی خاص است. با توجه به پوشش ناقص و متفاوت داده های مرگ و میر در استان های ایران، ایجاد جدول زندگی بدون تصحیح داده ها می تواند نتایج گمراه کننده ای داشته باشد. در این مطالعه پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر، امید به زندگی در سطح ملی و استانی برای دوره 95-1390 برآورد شده است.
روش کار: این یک تحلیل مقطعی بود. در بازه زمانی 1390 تا 1395، داده های مرگ و میر بر حسب سن و جنس (2051602 فوت) از سازمان ثبت احوال کشور و داده های جمعیت بر حسب سن و جنس از مرکز آمار ایران به دست آمده است. پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، با استفاده از تکنیک جدول زندگی، امید به زندگی در بدو تولد برای استان های ایران بر اساس جنسیت محاسبه شد.
یافته‌ها: میزان ثبت فوت مردان و زنان طی سال‌های 95-1390 در سطح کشور به ترتیب 93 درصد و 85 درصد بوده است. همچنین دامنه این پوشش برای استان ها بین 70 تا 98 درصد بوده است. امید به زندگی در هنگام تولد برای مردان 73.1 و برای زنان 76 سال بود. اصفهان (9/77 برای دختران و 8/74 برای پسران) بیشترین امید به زندگی در بدو تولد و کمترین میزان امید به زندگی در استان سیستان و بلوچستان (4/70 برای زنان و 2/69 برای پسران) بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه بین امید به زندگی زنان و مردان در استان‌های ایران تفاوت‌های مهمی وجود دارد، شناسایی علل تفاوت‌های استانی در زمینه امید به زندگی در استان‌های ایران می‌تواند در نهایت منجر به بهبود امید به زندگی در سطح کشور شود.
روش کار: این یک تحلیل مقطعی بود. در بازه زمانی 1390 تا 1395، داده های مرگ و میر بر حسب سن و جنس (2051602 فوت) از سازمان ثبت احوال کشور و داده های جمعیت بر حسب سن و جنس از مرکز آمار ایران به دست آمده است. پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، با استفاده از تکنیک جدول زندگی، امید به زندگی در بدو تولد برای استان های ایران بر اساس جنسیت محاسبه شد.
یافته‌ها: میزان ثبت فوت مردان و زنان طی سال‌های 95-1390 در سطح کشور به ترتیب 93 درصد و 85 درصد بوده است. همچنین دامنه این پوشش برای استان ها بین 70 تا 98 درصد بوده است. امید به زندگی در هنگام تولد برای مردان 73.1 و برای زنان 76 سال بود. اصفهان (9/77 برای دختران و 8/74 برای پسران) بیشترین امید به زندگی در بدو تولد و کمترین میزان امید به زندگی در استان سیستان و بلوچستان (4/70 برای زنان و 2/69 برای پسران) بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه بین امید به زندگی زنان و مردان در استان‌های ایران تفاوت‌های مهمی وجود دارد، شناسایی علل تفاوت‌های استانی در زمینه امید به زندگی در استان‌های ایران می‌تواند در نهایت منجر به بهبود امید به زندگی در سطح کشور شود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution 4.0 International License قابل بازنشر است. |
