موسسه تحقیقات جمعیت کشور، تهران، ایران ، sasanipourm@gmail.com
چکیده: (2231 مشاهده)
زمینه و هدف: امید به زندگی در بدو تولد یک شاخص مفید از مرگ و میر در یک جمعیت در یک مقطع زمانی خاص است. با توجه به پوشش ناقص و متفاوت داده های مرگ و میر در استان های ایران، ایجاد جدول زندگی بدون تصحیح داده ها می تواند نتایج گمراه کننده ای داشته باشد. در این مطالعه پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر، امید به زندگی در سطح ملی و استانی برای دوره 95-1390 برآورد شده است.
روش کار: این یک تحلیل مقطعی بود. در بازه زمانی 1390 تا 1395، داده های مرگ و میر بر حسب سن و جنس (2051602 فوت) از سازمان ثبت احوال کشور و داده های جمعیت بر حسب سن و جنس از مرکز آمار ایران به دست آمده است. پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، با استفاده از تکنیک جدول زندگی، امید به زندگی در بدو تولد برای استان های ایران بر اساس جنسیت محاسبه شد.
یافتهها: میزان ثبت فوت مردان و زنان طی سالهای 95-1390 در سطح کشور به ترتیب 93 درصد و 85 درصد بوده است. همچنین دامنه این پوشش برای استان ها بین 70 تا 98 درصد بوده است. امید به زندگی در هنگام تولد برای مردان 73.1 و برای زنان 76 سال بود. اصفهان (9/77 برای دختران و 8/74 برای پسران) بیشترین امید به زندگی در بدو تولد و کمترین میزان امید به زندگی در استان سیستان و بلوچستان (4/70 برای زنان و 2/69 برای پسران) بود.
نتیجهگیری: با توجه به اینکه بین امید به زندگی زنان و مردان در استانهای ایران تفاوتهای مهمی وجود دارد، شناسایی علل تفاوتهای استانی در زمینه امید به زندگی در استانهای ایران میتواند در نهایت منجر به بهبود امید به زندگی در سطح کشور شود.
مروری:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1400/5/16 | پذیرش: 1401/8/28 | انتشار: 1401/9/28