مقدمه: لیشمانیوز جلدی در ایران به عنوان یک مساله مهم  بهداشتی می باشد. این بیماری به شکل برجستگی کوچک (پاپول) است. به تدریج بزرگشده به شکل زخم درمیآید. با توجه به اینکه مطالعات اپیدمیولوژیک در کنترل بیماری و اقدامات پیشگیرانه موثر است .این مطالعه به بررسی الگوی همه گیری شناسی سالک دراستان فارس طی5 سال(1389-1393) پرداخته است.

روش کار: این مطالعه توصیفی – تحلیلی و بصورت مقطعی بود، که  روی اطلاعات بیماران مبتلابه لیشمانیوز جلدی طی 5 سال گذشته در مراکز بهداشتی- درمانی استان  فارس انجام گرفته است. بدین صورت که با هماهنگی انجام شده با دانشگاه علوم پزشکی فارس اطلاعات دموگرافیک و همه گیری شناسی ثبت شده بیماران درمراکز بهداشتی- درمانی استان فارس استخراج و با کمک  نرم افزارSPSS18، آزمون مجذور کای و آمار توصیفی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.

نتایج:  از کل 20601 بیمار مورد مطالعه  10607 نفر مذکر (51درصد) و 9994نفر مونث (49درصد) بودند. اکثر بیماران در گروه سنی 20 تا29 سال و کمترین تعداد بیماری در گروه سنی بالای 5 تا 9 سال بود. بیشترین ضایعات  بیماری در دست و پا بود . بین گروه های سنی و نوع لیشمانیوز (P<0.05) و همچنین جنس و نوع لیشمانیوز(P<0.05) رابطه ی آماری معنی دار وجود داشت.

نتیجه گیری: بر اساس مطالعه انجام شده فراوانی بیماری در استان فارس طی سال های 1389 تا 1393 روند صعودی داشته که این افزایش  بیماری به دلیل عدم  وضعیت آموزشی- بهداشتی مناسب و عدم رعایت بهداشت فردی بدلیل ناآگاهی و کم اطلاعی بوده است.