زمینه و هدف: طلاق عاطفی زمانی اتفاق می‌افتد که زن و مرد با هم زندگی سردی داشته باشند اما تقاضای طلاق قانونی نکنند. بنابراین هدف این پژوهش بررسی تأثیر درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر طلاق عاطفی و خودکارآمدی زوجین است.
روش کار: این یک آزمایش کنترل شده بود. شهرستان بوعلی استان همدان در سال 1399 دارای 338 کارگر متاهل کارخانه بود. نویسندگان 60 فرد مبتلا به طلاق عاطفی را با استفاده از پرسشنامه انتخاب کردند. 40 نفر از افراد دارای امتیاز پرسشنامه خودکارآمدی متوسط به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش 8 هفته درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پرسشنامه طلاق عاطفی گاتمن 1994 و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران 1982 به عنوان پیش و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. SPSS نسخه 23 داده ها را تجزیه و تحلیل کرد. آزمون Shapiro-Wilk نرمال بودن توزیع متغیر را ارزیابی کرد. نمرات در گروه آزمایش و کنترل نرمال است زیرا طلاق عاطفی و خودکارآمدی معنی دار است (05/0 > P). آزمون لون برابری واریانس دو گروه جامعه را مورد آزمایش قرار داد.
یافته‌ها: در مرحله پس‌آزمون، یافته‌های تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به نمرات کمتر طلاق عاطفی (p کمتر از 0.05) و سطوح بالاتر خودکارآمدی (p کمتر از 0.05) در بیماران شد. گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل. هر دو متغیر طلاق عاطفی (P = 0.414، F = 0.682) و متغیر خودکارآمدی (P = 0.601، F = 0.278) با توجه به نتایج آزمون لون واریانس یکسانی داشتند (0.601 = P، F = F. 0.278).
نتیجه‌گیری: درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد توانست طلاق عاطفی را به‌طور معنی‌داری کاهش دهد و خودکارآمدی را نسبت به گروه کنترل افزایش دهد. بنابراین می توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای کاهش طلاق عاطفی و پیشگیری از آسیب های روانی و اجتماعی جلوگیری کرد.