زمینه و هدف: لیشمانیوز در ایران به عنوان یک معضل بزرگ بهداشتی مطرح است. با توجه به اینکه مطالعات اپیدمیولوژیک در کنترل بیماری و اقدامات پیشگیرانه موثر است، این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژی لیشمانیوز جلدی در شهرستان چابهار طی سالهای 1387تا1389 انجام گرفته است.

مواد و روش ها: این مطالعه از نوع  توصیفی- تحلیلی بر حسب اطلاعات بیماران مبتلاء به سالک طی سال های  گذشته در مراکز بهداشتی- درمانی چابهار انجام گرفته است. بدین صورت که اطلاعات دموگرافیک و اپیدمیولوژیک ثبت شده بیماران در مراکز بهداشتی- درمانی شهرستان چابهار استخراج شده و توسط نرم افزار SPSS 18 تجزیه و تحلیل صورت گرفت.

یافته ها: از 653 بیمار مبتلاء به لیشمانیوز جلدی  مورد مطالعه، 57 درصد مرد و 43 درصد زن بوده­اند. بیشترین موارد مبتلا  در گروه سنی بدو تولد تا 4 سالگی و کمترین در گروه سنی بالای 40 تا 49 سال بوده است. بیشترین ضایعات (زخم) دست و پا بوده و اکثریت بیماران دارای دو زخم بودند. بیماران مورد مطالعه، ایرانی و افغانی بوده که بیشترین تعداد بیماران ایرانی بودند. 241 نفر (37درصد) از بیماران ساکن شهر و 412 نفر از بیماران (63 درصد) ساکن روستا بودند و همچنین بیشترین موارد سالک درسال 1387 فصل زمستان و کمترین آن درسال 1389 فصل پاییز گزارش شده­ است.
نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه فراوانی بیماری در شهرستان چابهار طی سال های 1387 تا 1389 روند نزولی داشته که این امر می­تواند بیانگر ارتقاء وضعیت آموزشی- بهداشتی و همچنین رعایت بهداشت فردی از سوی مردم باشد.