زمینه: لازمه برنامه ریزی جهت دستیابی به توسعه مطلوب، شناخت و درک وضع موجود است که این شناسایی مستلزم تفکیک مناطق مورد مطالعه به نواحی برنامه ریزی و سنجش هر ناحیه با شاخص های توسعه و تجزیه و تحلیل و رتبه بندی هر ناحیه به لحاظ برخورداری از مواهب توسعه است. هدف اصلی این پژوهش، تعیین سطح توسعه یافتگی شهرستان های استان کرمان با استفاده از مدل تاکسونومی عددی می‌باشد. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع کاربردی و توصیفی بوده که با استفاده از مدل تاکسونومی عددی به سطح بندی 16 شهرستان های استان کرمان بر اساس 10 شاخص منتخب بهداشتی پرداخته است. داده های مورد نیاز با استفاده از یک فرم جمع آوری اطلاعات محقق ساخته و از طریق مرکز آمار و دانشگاه علوم پزشکی کرمان جمع آوری شد. تحلیل نتایج نیز با استفاده از نرم افزار اکسل و SPSS.19 انجام گرفت. یافته ها: بر اساس روش تاکسونومی شهرستان بافت با درجه توسعه یافتگی 46/0 برخوردارترین و شهرستان ریگان با درجه توسعه یافتگی 93/0 محروم ترین شهرستان بود. همچنین 25/31 درصد شهرستان های مورد مطالعه دارای برخورداری متوسط، 5/37 درصد دارای برخورداری کم و مابقی دارای کمترین برخورداری بودند. نتیجه گیری: بین شهرستان های مختلف در بخش بهداشت و درمان اختلاف نسبتاً زیادی وجود دارد و اغلب شهرستان های مورد مطالعه از نظر شاخص‌های بخش بهداشت و درمان در حد مطلوبی نمی‌باشند. لذا برنامه ریزی در خصوص نحوه تخصیص منابع بخش بهداشت و درمان از جانب سیاست‌گذاران امر سلامت برای بهبود وضعیت شهرستان های مورد مطالعه امری ضروری می باشد.